CSI Shanghai

Lieve allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van me heb laten horen, dus het is weer tijd voor een update. Zeker nu ik hier in Shanghai zowel mijn laptop als mijn identiteit heb verloren (en na een avondje karaoke ook een beetje van mijn waardigheid). Ik zal mijn verhalenboek openslaan op de dag des onheils: 28 april 2011.

Het leek gewoon een reguliere stagedag te gaan worden met een toffe climax. Overdag aan het werk en dan vanaf half 6 ’s-middags met mijn baas naar - zoals op internet omschreven stond - “de borrel van de consul-generaal van het Koninkrijk der Nederlanden in Shanghai en mevrouw Verwaal ter gelegenheid van de viering van Koninginnedag “. Aangezien de financiele crisis net een beetje begint over te waaien, was zowaar niet de eerste de beste locatie voor deze borrel uitgekozen, maar het vijf sterren Hongqiao Millennium hotel. Toen we bij het hotel aankwamen, waren we net op tijd voor het volkslied, gevolgd door het welbekende “Leve de Koningin” en drie zachte hoeraatjes. Ons volkslied werd overigens door ons nonchalante Nederlanders maar half meegezongen. Erg slecht, aangezien Hare Majesteit de Koningin wél flink voor ons had uitgepakt. Om voor jullie even een beeld the schetsen: het bier vloeide rijkelijk, uiteraard van het merk Heineken. Er liepen tig Chinezen in de bediening rond met zilveren kannen bier om je glas weer bij te vullen zodra je ook maar een slok had genomen. Ook stond er een Chinees klaar om je letterlijk naar het toilet te gidsen als je hiernaar op zoek was. Daarnaast was er aan hapjes ook geen gebrek: haringen, tompoucen, een Indonesisch buffet, appeltaart en mijn persoonlijke favoriet (ik heb deze schatjes de afgelopen maand hier al gemist): BITTERBALLEN! Verder heb ik nog een van de mooie vazen Hollandse stijl met Nederlandse Tulpen meegekregen die ter decoratie overal stonden (nadat ik de organisatie had gevraagd of deze te koop waren). Na de borrel besloot ik samen met Annejan (AJ voor initimi of liefkozend A-Jilla: aangezien Annejan een vrouw is van ongeveer 1.85 m zijn er enkele Chinezen geweest die van haar lengte zijn geschrokken) nog naar de kroeg te gaan die mijn baas mij had aangeraden. Na nog wat gezellige uurtjes namen we vervolgens een taxi naar huis. Toen we vrolijk de taxi waren uitgestapt en inmiddels in de lift van ons appartement waren aangekomen, kwam ik erachter dat ik enkel alleen nog de eerder genoemde vaas met tulpen bij me droeg. Mijn leren tas inclusief laptop die ik bij me had omdat ik direct vanuit mijn stage naar de borrel was gegaan, stond nog in de taxi! Als een ware Usain Bolt snelde ik terug naar de plaats waar ik uit de taxi was gestapt. Maar helaas, deze was natuurlijk in geen velden of wegen meer te bekennen.

Toen heb ik ’s-Nachts (uurtje of half 12) naar Ali Baba gebeld om te vragen op welk nummer ik de politie kon bereiken. Voor de mensen die Ali Baba (nog) niet kennen: dit is een hotline die je in Shanghai kunt bellen met alle vragen die je hebt. Zit je in een taxi maar je taxichauffeur spreekt geen Chinees? bel Ali Baba, die treedt als tolk op en vertelt de chauffeur waar je heen moet. Ben je midden in de nacht een filmpje aan het kijken en heb je toch nog wel zin in een snackje? Bel Ali Baba en je krijgt de telefoonnummers van de bezorgservices die nog actief zijn (midden in de nacht zijn dit overigens Melrose Pizza en McDonald’s voor de geinteresseerden). Sta je bij een Metrostation en je weet niet precies hoe je naar je plaats van je bestemming moet lopen? Bel Ali Baba en aan de telefoon word je voorzien van een routebeschrijving. Echt een ideale service dus! Maar goed, terug naar mijn verhaal. Via Ali Baba ben ik dus aan het alarmnummer gekomen en na dit nummer gebeld te hebben stond er binnen luttele minuten een politie-auto mét zwaailichten voor ons appartementencomplex. AJ vergezelde mij naar het politiebureau en na 3 minuten waren we er. Inderdaad, de agenten waren met zwaailichten aan 1 straat van nog geen kilometer doorgereden voor een melding van een tas die in een taxi was blijven staan. Only in China.

Op het bureau mochten we voor de balie plaatsnemen en gelukkig was er een agent die goed Engels sprak. Ik kon de man mijn verhaal vertellen, in welke kleur taxi we hadden gezeten, welke route we hadden gereden en aangeven wat er precies in de tas zat etc. Tijdens dit proces maakte de agent kris kras allerlei aantekeningen in het Chinees op een wit vel (zoals jullie misschien weten zijn ze hier nogal wars van structuur). De beste man vertelde me de ochtend erop terug te komen en hij zou het desbetreffende taxi bedrijf contacteren.

De ochtend erop ging ik natuurlijk vroeg uit de veren in de goede hoop dat de lokale politie iets voor mij had kunnen betekenen. Na een half uur te hebben moeten wachten op het politie bureau en ik een kwartier stiekem werd aangestaard door verschillende agenten achter de balie, kwam de agent die me de avond daarvoor te woord had gestaan de wachtruimte in. Hij ging naast me zitten, zodat hij me amper hoefde aan te kijken en toen wist ik natuurlijk al genoeg. De beste man kwam slecht nieuws brengen en vond het moeilijk op welke manier hij dit moest doen. Hij vertelde me - nog steeds zonder me aan te kijken - dat er niets was gevonden bij het taxibedrijf en gaf me het telefoonnummer en het adres van het desbetreffende taxi bedrijf. Ik dankte hem en belde het nummer zodra ik buiten was. Natuurlijk sprak ook niemand hier Engels en vervolgens heb ik op mijn stage een Chinese collega het taxibedrijf laten bellen. Hij kreeg vervolgens te horen dat ik eerst moest weten over welke taxi het precies ging en dat ik een kentekennummer oid moest hebben. Aangezien ze hier overal camera’s hebben hangen (Big Brother Mao is still watching you), kwam ik toen samen met mijn collega op het idee CSI Shanghai op te zetten...

Ik ben terug naar het politiebureau gegaan en samen met een agent naar de beveiliging van het appartementencomplex gegaan. Vervolgens werd ik meegenomen naar een speciale ruimte die helemaal volhing met monitoren (ik denk een stuk of 15 à 20). Samen met het hoofd beveiliging, een politie-agent en twee andere beveiligingsmedewerkers gingen we kijken of we het raadsel van de taxi konden oplossen. De camerabeelden van de vorige avond van de ingang van het appartementencomplex werden opgezocht en afgespeeld. Het mooie was dat ik hier weer iets heel anders van de Chinese communistische cultuur meekreeg. Ten eerste, dat er veel te veel beveiliging en politie voor iedere poep en scheet wordt ingezet. Ten tweede, het feit dat je overal in de gaten gehouden wordt en ten derde het hierarchische karakter van de Chinese cultuur. Bij het kijken naar de beelden hebben in feite alleen ik en het hoofdbeveiliging met elkaar gesproken. Nouja, gesproken, er zat een flinke taalbarriere tussen, maar met tekeningen, gebaren en telefoontjes naar mijn collega die als tolk op afstand fungeerde, kom je een heel eind. Grappigste moment was dat er tussen 23:00 en 23:10 twee taxi’s het terrein op reden, dus we wisten niet goed in welke taxi ik nu had gezeten. Toen stelde ik voor de beelden van de lift erbij te pakken, zodat we die konden combineren met de taxi’s en daarmee konden bepalen in welke taxi ik had gezeten. Echter, op de beelden van de lift zag je dus dat ik samen met Annejan thuiskwam en dat ik een vaas met tulpen in mijn hadden had. Op dat moment dacht het hoofd beveiliging dat ik een gigantische speler was en dat ik Annejan dus versierd had. Hij begon heel hard te lachen; tikte me met zijn vuist op mijn schouder; maakte een goedkeurend gebaar en maakte een opmerking dat de bloemen goed materiaal waren om vrouwen te versieren. Ik speelde het spelletje mee en moest natuurlijk ook heel hard lachen. Vervolgens bood hij me een sigaret aan (ja mam, ik heb hem opgerookt) en waren we de beste vrienden.

En dan is het nu tijd voor de (anti)climax van mijn verhaal. Na al deze stappen waren we er dus achter in welke van de twee taxi's van de videobeelden mijn tas met laptop was blijven staan. Maar omdat het nacht was waren de ingezoomde camerabeelden vervolgens te slecht om het kenteken van de videobeelden af te lezen. Je gaat je dan echt afvragen waarom ze in ’s-hemelsnaam die camera’s hebben hangen als ze niet de gewenste resultaten opleveren op het moment dat je ze nodig hebt. Inderdaad, SHIT HAPPENS. Maar om het verhaal toch nog een beetje positief te beëindigen: Ja, ik heb een reisverzekering; ik heb al een nieuwe laptop gekocht; ik heb een hoop vrienden gemaakt op mijn appartementencomplex - de beveiligingsbeamten groeten me opvallend vrolijk iedere keer als ik langs kom - en ik ben weer een onvergetelijke ervaring rijker...

Aangezien het verhaal al erg lang is geworden zal ik jullie de volgende keer verder inlichten over mijn ervaringen van de afgelopen tijd. In ieder geval is mijn paspoort ook gestolen of kwijtgeraakt in de metro (Hoeveel pech kun je hebben?), maar heb ik inmiddels op het consulaat al een nieuwe aangevraagd. So, no worries!! Verder is het hier hartstikke gaaf en vermaak ik mij prima, maar dat zullen jullie aan de onlangs toegevoegde foto’s wel kunnen zien.

Take care en tot schrijfs!

Michiel